เรื่องบน Exteen
เรื่องบน Exteen
posted on 07 Jun 2008 19:27 by tomazzu in GEneral | Edit
เรื่องมันมีอยู่ว่า วันที่ 5 มิถุนายน ผมได้รับ FWD Mail มาฉบับนึงครับ..
Subject: FW: ดูแลหัวใจตัวเองและหัวใจคนที่เรารักด้วย --- เศร้านะ ---
มันคือบทสรุปนึง ที่เป็นเรื่องเศร้าอันเกิดจาก
ความรัก ที่ขาดความเข้าใจกัน
มันคือบทสรุปนึง ที่เป็นเรื่องเศร้าอันเกิดจาก
ความรัก ที่ขาดความเข้าใจกัน
รักใครชอบใคร ไม่ต้องพูดกันมากนะ แต่พูดกันตรงๆ
ถ้าเข้า ใจกันก็คงไม่เกิดเรื่องเศร้านี
้ หาก Forward นี้มีประโยชน์ใดๆบ้าง
ขออุทิศให้แก่พิม เจ้าของเรื่อง
ได้พบความสงบ ณ สัมปรายภพเทอญ
2005/07/02
แด่ผู้ที่จากไป ด้วยอาลัยจากผู้ที่เหลืออยู่ ที่ระลึกแด่ผู้ เป็นที่รัก... พิธีพระราชทานเพลิงศพ (เป็น กรณีพิเศษ) นางสาวพิรศลัย สุวรรณภักดี วัดโสมนัสวรวิหาร กรุงเทพ
===== 'แด่สตรีที่ มีรัก...เป็นสรณะแห่งชีวิต'
นางสาวพิร ศลัย (พิม) สุวรรณภักดี
ชาตะ 24 กันยายน 2523
มรณะ 24 มิถุนายน 2548
ขออนุญาตตัด
ทอนบางส่วนจากหนังสือที่ระลึกของพิม
ที่ทุกคนในชีวิตพิมเขียนไว้อาลัย...ด้วย หัวใจ
===== '...ลูกสาว แม่ เป็นความผิดของแม่รึเปล่า ที่ทำให้หนูไม่เคยพบคำว่า ' ผิดหวัง'
ก็เพราะความรัก...ที่ทุกคนมีให้หนู ป้า เตียบเคยบอกแม่ว่า บางครั้ง
แม่ควรฝึกให้หนูรู้จักคำว่าผิดหวังเสียบ้าง แต่
แม่รักหนู...ดาวกับเดือนแม่ยังจะหาให้ได้เลยลูก.
..ถ้าหนูต้องการ หนูรู้ไหม พิรศลัย...แปลว่าอะไร แปลว่า 'สิ่งมีค่าจากสวรรค์'
เพราะตอนที่แม่ยังไม่รู้ตัวว่าท้อง แม่ฝันว่า ....
แม่ไปพบผู้หญิงคนนึง..เธอพาแม่เดินเล่นไปรอบๆ สถานที่นั้นสวยงามมาก
มีบึงน้ำสีใสสะอาด มีดวงจันทร์เย็นตา ผู้หญิงคน นั้นก็สวยมาก สวยมากจริงๆ
แม่มองหน้าเธอ แล้วตอนนั้นในใจแม่ก็คิดคำหนึ่งขึ้น มา คำนั้นคือคำว่า 'นาง ฟ้า'
และวินาทีนั้น เธอยื่นดวงแก้วใสสีสุกใส มา ใส่มือแม่ เธอยิ้ม...และพูดว่า 'เรา'
จากนั้นแม่รู้สึกเย็นท้องน้อย เหมือน การตกจากที่สูง จากนั้นแม่ก็ท้อง หนู...'
'...เคยมีหมอดูหลาย คนบอกว่า หนูจะอายุไม่ยืน เพราะมาจากที่สูงเกินไป
แต่แม่ไม่เชื่อ... แม่รู้ แต่ว่า ถ้าหนูเป็นคนดี ความดีจะรักษาตัวหนู' ' สุดท้าย
ลูกสาวแม่ก็จากไปจริงๆ แม่ไม่มีน้ำตาเลยจ้ะลูก...แม่ไม่ร้องไห้ ต่อหน้าหนูเลยจ้ะ
ไม่ใช่แม่ไม่รักหนูนะลูก แต่แม่เชื่อว่า หนูจากแม่ ไป ...
เพื่อจะกลับไปอยู่ในภพภูมิเดิมที่หนูจาก มา อย่างสงบ..สุขตลอดกาล แล้ววันหนึ่ง
แม่คงจะได้ไปพบหนู ลูกสาวคนสวย ที่แม่ภูมิใจเสมอ... และแม่ยอมรับ
ในการตัดสินใจของหนู รวมทั้งครั้งสุด ท้ายนี้ด้วย...แม่ยอมรับ รักที่สุด...ราตรี
สวัสดิ์จ้ะ ลูกรัก คนสวยที่สุดของแม่ แม่จ๋า'
=======================================
============= จากใจผู้ชาย คนหนึ่ง
'...ตอนนั้น รุ่นพี่ตึกวิทย์ลือกันมาก ว่ามีน้องใหม่ ม.4 ศิลป์- ฝรั่งเศสคนนึงสวยสุดๆ
ตามไปดูซักหน่อย ผู้หญิงคนนั้นคือ พิม...
ครั้งแรกที่พบพิม ประทับใจมาก แต่ไม่เกี่ยวกับเรื่องสวย จำได้ใช่ไหมว่า...
ข้างสนามบาส 5 โมง เย็น..
..พิมเล่นพนันโกงตังค์บุ๊งไปเกือบสามร้อย แทบจะไม่มีเงินกลับ บ้าน
ต่อมาเราก็เป็นเพื่อนกัน...
(และภูมิใจที่ได้เป็นเพื่อนสนิท กับนางนพมาศปีนั้น
เพราะเธอ เกาะแขนตลอด ตอนลอยกระทง---ยืดไปหลายวัน)
' 'บุ๊งจำทุกคำที่พิมพูดได้นะ วันที่เราติดฝน-รถติดสุดๆ-ปีที่แล้ว กับเพลง
'เสียงที่เธอนั้นไม่ได้ยิน'
วันนั้นบุ๊งบอกพิมว่า 'รัก'
พิมทำหน้าตลกๆ และ บอกบุ๊งว่า
เพื่อนกัน... มารักกันไม่ได้หรอก...เดี๋ยวจะเสียเพื่อนซะ เปล่าๆ
คบกันมาเกือบสิบปี แล้วบุ๊งบอกว่า
เสียพื่อนก็เจ๋งสิ จะได้แฟนมาแทนไง
พิมหัวเราะ
หลังจากนั้นมา ทุกอย่างในชีวิตเราก็สดใส
บุ๊งรักพิมคนที่...
...ชอบทำหน้าตลกๆ ตอนเจออะไรแปลกๆ
... ชอบแล่บลิ้นให้บุ๊งแล้วทำหน้านิ่งๆ เหมือนไม่ได้ทำอะไร ทำให้บุ๊งหลุด หัวเราะ
...ชอบเอาชีวิตไปคิด ตลกๆ
...ว่าไหมว่า
...ชีวิตของเราสองคนมีอะไรให้จำกันเยอะแยะเลยเนอะ
ก็มันตั้งเกือบ สิบปี แล้วนี่
จำตอนที่บุ๊งเข้าปี 1 ม.รังสิต
แล้วต้องมาหา พิมที่เตรียมทุกห้าโมงเย็นได้ไหม
ที่พิมเรียกบุ๊งว่า
............. ตีนผี
ตอนนั้น เกือบได้ เป็นผีทั้งตัวก้อหลายหน
ส่วนบุ๊งจะไม่ลืมคน สวยของบุ๊ง นางฟ้าน้อยๆของบุ๊ง
เจ้าหญิงขี้งอนชอบกระทืบเท้าเร่าๆ ของ บุ๊ง ที่รักของบุ๊ง ทุกๆ
อย่างของพิมอยู่ในใจ บุ๊ง พิมรู้ไหมว่าที่พิมบอกว่า เหงาๆๆๆๆๆๆ ตอนนี้
บุ๊งเหงาที่สุด เพราะดาวดวงนั้นใน ใจบุ๊ง...จากไป แล้วพิมรู้ไหม ว่า ที่พิมว่า
กลัวบุ๊งมีคนอื่น พิมรู้มั้ย... ผู้ชายคนนี้...ตื่นขึ้นมากลางดึก
เพื่อที่จะหอมแก้มบางๆของ ภรรยา กอดเธอ และสัญญากับตัวเองว่า
จะทนุถนอมเธอเท่าชีวิต แต่วันนี้เธอกลับจากไป...
พิมรู้ไหมว่า... วันแต่งงาน...
ที่ เรารับพระราชทานน้ำสังข์แล้วพิมร้องไห
้ พิมรู้ไหมว่า...บุ๊งร้องไห้ยิ่ง กว่า
..ว่า ผู้หญิงที่บุ๊งเฝ้าคอยจะปกป้องมาหลายปี ในที่สุด
..เราก็ได้รัก กัน...ตลอดไป
พิมรู้ไหม ว่า... ที่โทรมาแล้วร้องไห้
...บุ๊งไม่ได้โกรธ พิม แต่บุ๊งเจ็บใจตัวเอง
ว่าทำไม
...บุ๊งไม่เอาไหนเลย ทำให้พิมเอาแต่ร้องไห้ บุ๊งเจ็บใจ
และพยายามจะให้ พิมมากที่สุด แต่สิ่งที่พิมต้องการ
... เวลา... บุ๊งก้อพยายามให้
... แต่คงไม่พอ
... บุ๊งไม่นึกเลย ว่า
... จะเสียเพื่อน-แฟน-ภรรยาที่ดี ไปในเวลาเดียวกัน
บุ๊งสาบานว่าจะไม่รักใคร จะไม่แต่งงาน
บ้านเรา...บุ๊งจะกลับไปอยู่
.. ดูแลทุกอย่างให้เหมือนพิมยังอยู่กับบุ๊ง
บุ๊งรักพิม บุ๊งมีพิมอยู่ในใจ
บุ๊งไม่ลืม บุ๊งมีพิมอยู่ตลอดเวลาในใจ
พิมคือของขวัญแสนงาม ที่กาลเวลามอบให้ใน
เวลาที่เหมาะที่สุด และจากไปด้วยกาลเวลานำพาจากไป
แด่ความทรงจำอันงดงามที่สุด
...เท่าที่บุ๊งจะมีได้
โปรดลงโทษฉัน วันนี้ฉันทำเธอร้องไห้ คงรู้สึกผิดหวัง
กับสิ่งที่ตัวฉันได้ทำไป ไม่อาจรู้ เลย
ฉันทำให้คนที่รักฉันต้องเสียใจ
และมันไม่ มีโอกาสย้อนคืน สิ่งใดก็ตามที่ทำเอาไว้
ช่วยมาทำร้ายฉันมันให้แรงหน่อย
ช่วยมาทำร้ายให้ฉันต้องจำที่เธอเสียใจ ให้แรงขึ้น ซ้ำ เอาไว้ที่ตรงข้าง ใน ช่วยโปรด ช่วยมาทำร้าย
... ทำให้แรง ทำ ให้แรง ยังไม่พอใจช่วยทำฉันแรง ให้เจ็บมันคงดีกว่าต้องจำ...เรื่อง นั้น
... แด่นางฟ้าของบุ๊ง นางพิรศลัย ศาสตรยานนท์ ภรรยาผู้เดียวในชีวิตของ บุ๊ง รักพิมที่สุดในดวงใจ...' นิรันดร
========================================================= =================
'ความ รักเหมือนโรคา บันดาลตาให้มืดมน
ไม่ยินและไม่ยล อุปสรรคใดๆ
ความรักเหมือนโคถึก กำลังคึก
พิขังไว้ มีแต่จะแล่นไป บ่ยอมอยู่ ณ.ที่ขัง'
(มัท นพาธา ล้นเกล้ารัชกาล ที่ 6)
พิมเล่นละครเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกใน มหาวิทยาลัย ประกอบวิชาสุนทรียศาสตร์ โดยรับบท
มัทนพาธา เพราะเพื่อนทั้งห้อง
ไม่มีใครจำได้หรอก คำฉงคำฉันท์
แต่เธอจำได้ เล่นไป พูดฉันท์
ไป ร้องไห้ไป เป็นครั้ง แรกที่ฉันรู้สึกจริงๆ จังๆๆ ว่า
เพื่อนใหม่คนนี้จะต้องมีอะไรในใจอยู่ ลึกๆ
และเธอคงเป็นดาราได้ แล้วก็จริง
... เธอเหมือนเพลงประจำตัวของเธอ
(พวกเราชอบหาเพลงประจำ ตัวให้เพื่อนๆ เอาไว้เม้าธ์กันเล่นๆ)
เพลง เหงา ซาร่า มาลากุล - เราเรียกพิม ว่า ซาร่า เลว
กลอนบทนี้อยู่หน้า สุดของไดอารี่ของพิม...ที่ยกให้พวกเรา
ที่มีชื่อบล็อคและรหัสผ่าน ของ Exteen
จึงนำบางส่วนในทั้งหมดของชีวิตผู้หญิงคน หนึ่ง
ที่ได้รู้จักรัก และจบลงด้วยความ รัก เผื่อจะเป็นประโยชน์แก่คนอื่นได้บ้าง
และ หากมีประโยชน์ใดๆบ้าง ขออุทิศให้แก่พิม ได้พบความสงบ ณ สัมปรายภพ เทอญ ด้วยความอาลัย
อย่างสุดซึ้ง นางสาวพิรศลัย (พิม) สุวรรณภักดี
ชาตะ 24 กันยายน 2523 มรณะ 24 มิถุนายน 2548 ศศ.บ.(การ ท่องเที่ยว) เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง วันที่อนุมัติจบการศึกษาจากสภา มหาวิทยาลัย
16 เม.ย.2548 จากคณาจารย์ พี่ น้อง ผองเพื่อน ภาควิชาการท่องเที่ยวและการ โรงแรม และภาควิชาอื่นๆ คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระ นคร ทุกคนรักเธอ...รักมากจริงๆ ==================
======================================= =================
ไดอารี่...มหาสมุทรน้ำตา '...จะว่ายังงัยก้อ แล้วแต่...ฉันทนไม่ไหวแล้ว การอยู่ด้วยกัน..มัน ไม่ใช่แค่รัก รู้มั้ย มันต้องเข้าใจ เข้าใจกัน รักน่ะรัก รักนะ แต่มัน ไม่ได้น่ะ ฉันร้องไห้หา มัน มันบอกว่าร้องทำไม เป็นโรคจิตเหรอ ฉันเหงาจัง ตอนรอมันกลับบ้าน ทำไม มันเหมือนตอนที่ฉันรอพ่อกลับบ้านเลยนะ ฉันมองเห็นเด็กผู้หญิงจากกระจกสะท้อนมา...เด็กคนเดิมยังรออยู่ รอ รอ รอ ทนไม่ไหวแล้ว ช่วยด้วย' (หน้านี้มีแต่คราบ น้ำตา)
'เพิ่งจะได้ รู้ ที่แท้เราก็เพียงรักกันแต่ความรักเท่า นั้น... ไม่พอ และไม่ง่ายดาย ก็เพิ่งจะรู้ว่ารัก ที่ไม่เคยเข้าใจ จะอย่างไรรักนั้นก็คงจบในไม่ นาน และอาจจะต้องเสียใจ ไม่อาจจะไปด้วยกัน เพราะเธอและฉันที่ไม่มีคำว่า เหมือนเดิม (เพลงแอม เสาวลักษณ์- อยู่ในบันทึก)'
'เหงาจัง จะโทร ก็ไม่กล้า...กลัวเหมือนดาวหลงฟ้า
ที่นางเอกโทร. ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทั้งวัน แต่โชคดี
ที่พระเอกมันคุยแฮะ ไม่ยักกะบอกว่า ไม่ต้อง โทรบ่อยหรอก ก็เดิมๆ นะแหละ เดี๋ยวตอนเย็นก็เจอกัน นะ
แต่อยากโทร.นี่ อยากโทร'
'ที่ทำงานโคตร เหงาเลย อยู่หน้าห้องเอ็มดีคนเดียว กินข้าวก็ใส่กล่องมากินคนเดียว คิดถึง นก บี จอยจัง เมาธ์แตกใต้ คณะ เหงาจัง เหงาจัง' ================================================================= ==
======= จดหมายฉบับสุดท้าย
..ใต้กล่องแป้งบนโต๊ะ ในห้องที่เธอหลับนิรันดร์
'ถึงเพื่อนที่วิเศษ ที่สุด เท่าที่โลกโหดร้ายมอบให้ จนโลกไม่ร้ายเกินไป'
'22 มิถุนายน 2548 .บี .จอย . นก .... เพื่อนรักทุกคน ...ฉันขอโทษที่ คืนนี้ ฉันเพื่อนแกจะเดินทางไกลโดยไม่ต้องเลี้ยง ส่ง
ฉันกลัวเหมือนกันนะแก กลัวจริงๆ แต่นึกถึงเวลาที่เหงา
แม้กระทั่งจะรายรอบไปด้วยคน คน คน แต่ก็เหงา ฉันอยากนอนหลับ ยาวๆมากกว่า
และแล้ววันนี้...
ฉันก็ทำ
... ขอโทษที่ผิดสัญญาแต่ครั้งนี้สุดท้ายแล้วจริงๆ นะ
แกรู้มั้ย บางทีที่ต้องนั่งรออยู่ที่บ้านคนเดียว
ได้ยินเสียงรถก็ใจเต้น ตึกตักๆ
วิ่งมา หน้าบ้าน แต่พอไม่ใช่มัน ใจเหี่ยวเลย
โทรหา...มันก็บอกเดี๋ยวกลับ เดี๋ยวกลับ
เสียงเพลงดังเลย ไม่เหมือนเดิม
ฉันรู้ว่ามันเครียดเรื่องบริษัท
เรื่องฉัน มันคงคิดว่าเลือกผิดคนแล้วมั้ง
ฉันร้องไห้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มันบอกว่า ถ้าอยู่กับมันแล้วไม่แฮปปี้ จะคิดใหม่ก้อได้ นะ เล่นง่ายนะ เ-หี้-ย เอ๊ย
กรรมของผู้หญิง นะแกนะ มันเป็นคนแรก และคนเดียวเท่านั้นนะแกนะ แกรู้นี่นา
ฉันมีมันเป็นคน แรก และเป็นคนสุดท้ายในชีวิต ไม่เอาแล้วนะ พอแล้วนะแกนะ
อยากเจอพวกแกจัง เลย ไปดูหนังเรื่องเฉิ่มมาล่ะ ดูคนเดียวด้วย ล่ะ
หนังโคตรดีเลย ตอนจบฉันร้องไห้ลั่นโรง เลย คนหาตัวกันชิบหายเลย
ฉันอยากมีความรักดีๆ สะอาดๆ เหมือนในหนังบ้าง นะ เบาะข้างๆ ว่างเปล่า
อยู่ไหนนะ ไม่กล้าโทรหา แต่พอแล้วล่ะมั้ง เกมส์โอเวอร์ พอแล้วๆๆๆๆๆ
ทุกอย่างของฉันให้ยกกลับไปที่บ้านป้าเตียบ
เผาเลยก้อได้ พวกทองเครื่องประดับให้แม่ไว้แต่เมื่อวาน
จดหมายถึงแม่อยู้ข้างใต้กำมะหยี่แดงก้นกล่อง
แกแกะหาให้แม่อ่าน ด้วย ถ้าไม่ถือ
...อะไรๆ ในกล่องยกให้พวกแกนะ เอา ไปเหอะ
เป็นที่ระลึก ระทึกตามใจแก
ช่วยใส่ชุดไทยสีครีมวัน'รดน้ำ'แต่งงานให้ด้วย ตอน'รดน้ำ'ศพ
ฉันวางในกล่องใต้เตียง ก้ม หาใต้เตียงก้อเห็น
... รี ยูสนะเนี่ย ลาแล้วนะ ลา แล้ว ฉันเหงา
บอกบุ๊งด้วย วาสนาหมดกันเพียงแค่นี้ มีคนอื่นได้เลย
จบแล้ว อโหสิให้ทุกคนนะ ทุกเรื่อง และขออโหสิด้วยนะ ทุกคน
ชาติหน้าขอให้ได้เป็นเพื่อนกับพวกแกอีกนะ
โลกนี้ไม่มีที่พอสำหรับคนโง่อย่างฉัน พิม' ============================================================= ======
======= โทรศัพท์ครั้งสุดท้ายกับเรา 20 มิ.ย.
พิม - แก...ฉันฝากแกดูแลแม่ด้วยนะ
เรา - ทำไมแกจะไป ไหนยะ
พิม - เปล่า...แต่แวะมาบ้างนะ เลยมาหาฉันด้วยนะ เหงาจังแก
เรา - ผัวล่ะ
พิม - มันบอกโทรหาน้อยๆหน่อย ทำงานไม่มีสมาธิ .... (เงียบ)
.... แก... คิดถึงพวกแกจัง
เรา - เฮ่ย เป็นไรป่ะ เนี่ย บุ๊งมันรักแกจะตาย แต่มันเอาใจไม่เก่งนี่หว่า
พิม - บางทีคุยๆ ทะเลาะๆ กัน แล้วฉันร้องไห้ มันบอกปวดหัวไมเกรน อย่าทำเครียด มากกว่าเดิม
...ฉันอยากเจอพวกแกจังเลย
เรา - ไว้วันเสาร์ดิ .บี .จอยด้วยเอา ป่ะล่ะ กลับจากออกทริปพอดีเลย
นอนแดกเหล้าให้เยี่ยวราดเลย อาทิตย์ไปสวนกัน
พิม - ดีๆๆๆๆๆๆ อยากเจอๆๆๆๆๆ' ============================================================= =============
...23 มิ.ย. 48 บุ๊งโกรธเรื่อง ที่พิมโทรหากว่า 50 มิสคอลล์ เพราะกลับบ้านผิดเวลา
ด้วยว่าออกไปดูสวนของลูกค้าแถวพระราม 3
พอ รับสายก็ร้องไห้ โฮๆๆ ให้กลับบ้านซักที
กลัวๆๆ จนครั้งสุดท้าย 23.20 น.
อยู่บนทาง ด่วน รับครั้งสุดท้ายบอกว่า จะถึงแล้ว ไม่ต้อง โทร.แล้ว
เดี๋ยวรถคว่ำ พิม เงียบไป ร้องไห้กระซิกๆ
24.00 น.เรากำลัง อ่านหนังสือจะนอนแล้ว บี เพื่อนที่เตรียมฯ ของพิม โทร.มาบอกว่า
พิมเข้าโรงพยาบาลให้แวะรับนก ที่ปากทาง ก.ม.7 ด้วย
ส่วนบีกับจอย อยู่กับบุ๊งที่ โรงพยาบาล แล้ว
พิมเข้าโรงพยาบาลด้วย 'อาการ เดิม' ========================================================= ====
============= 24 มิ.ย. 2548 02.00 น.
เสียชีวิตอย่างสงบ ห้องไอซียู เสียเลือดจากการกรีดข้อมือ
และกินยานอนหลับเกินขนาด หัวใจอ่อนแรง และเสียชีวิตในที่สุด
================= จดหมาย ถึงแม
่ '...หนูโง่นะแม่ ที่รักไม่เป็น หนูรักแม่ หนูรักแม่ แต่หนูทนไม่ได้แล้ว ไม่ไหว หนูปวดหัว หนู ต้องเป็นบ้าแน่เลยแม่ ถ้าบุ๊งมีคนอื่นจริงๆ หนูจากเป็นไม่เอาน่ะแม่ จากตายดี กว่า'
============= จดหมายถึง บุ๊ง
'...อโหสิให้ด้วย ไม่ใช่ความผิดของบุ๊ง ไม่ใช่ความผิดของบุ๊ง
บุ๊งเป็นคนดีที่สุดในใจ พิมรัก บุ๊งนะ รักที่สุด
ไม่รักจะแต่งงานด้วยเหรอ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพราะ พิม พิมผิด
พิมน่ารำคาญ ไม่มีพิมแล้ว
ไม่ต้อง รำคาญ ไม่ต้องปวดหัวแล้วนะ
ลืมพิมไปเลย ไม่มี พิม ไม่มีพิม
บุ๊งไม่เคยรู้จักพิม เลย ลืม ลืม ลืม
รักใครก้อรักได้เลย
ไม่มีพิม ไม่มีพิม บอก ตัวเองไว้นะ ไม่มีพิม
ทำบุญด้วยกันมาแค่นี้ ลืมซะ ไม่มีพิมทั้งในอดีต ปัจจุบัน อนาคตของบุ๊ง'
=====================
== แผ่นสุดท้ายแปะโพสต์อิทบนกระจก
'การกระทำครั้ง นี้ ข้าพเจ้า นางสาวพิรศลัย สุวรรณภักดี กระทำลงไปทั้งที่ยังมีสติสัมปชัญญะครบถ้วนทุกประการ และด้วยความสมัครใจของ ข้าพเจ้า ไม่มีผู้ใดบังคับให้กระทำและกระทำด้วยความเต็มใจเป็นอย่าง ยิ่ง นางสาวพิรศรัย สุวรรณภักดี'
เสียชีวิตขณะอายุ 24 ปี กับ 9 เดือนเต็มพอดี (เกิดวันที่ 24 เสียวันที่ 24) ========================================================== ================
ขอให้พิม เป็นคนสุดท้ายที่ต้องตายด้วยความรัก ถ้าพวกเราเฉลียวใจซักนิด ว่า ทีพิมบ่น ว่า เหงาๆๆๆๆๆๆ อยู่เสมอนั้น มีนัยแฝงอยู่ เราคงพาพิมไปหาหมอทัน เราคง ให้บุ๊งเคลียร์กับพิม บุ๊งร้องไห้ เสียใจ กอดแขน หอมแก้ม หอมมือพิมตลอด ตอนรดน้ำศพ พอจะบรรจุโลง บุ๊ง ร้องไห้ ไม่ยอมให้บรรจุโลง กอดร่างพิมไว้แน่น นานกว่าสองชั่วโมง หลวงลุง พระผู้ใหญ่ในวัด ขอบิณฑบาตรให้พิม ได้บรรจุโลง ตามประเพณี ในวันเผา บุ๊งบ วชหน้าไฟ มีกำหนด 1 เดือน ทุกคนรู้ว่าบุ๊งรัก พิม แต่ทุกคนก็เสียใจที่บุ๊งไม่รู้จัก ดูแล รักษาคนที่รักบุ๊งที่สุดในโลก ทุกอย่างสายไปแล้ว ไม่มีพิมอีกต่อไป ช้าเกินไป ============================================================= =============
'...ครั้ง แรกที่เห็นพิมประทับใจมาก ที่โรงเรียนใครๆ ก้อพูดถึงว่าน่ารัก สวย พอรู้จัก ก้อเริ่มรัก รัก พิมไม่รู้หรอก ว่าเพื่อนคนนี้ รัก รัก รัก รัก พิม รักที่สุด'
'...บุ๊งผิดเองที่ตอนนั้นไม่ดูแลพิม บุ๊งทำงานเหนื่อย- เครียด เวลาพิมโทรมาก็ดีใจนะ แต่บางที โมโห ถ้ามันเกินพอดี แล้วพิมก็ร้องไห้ กลับค่ำหน่อย ดึกหน่อย ก็งอน ก็ร้องไห้ ง้อกันทุก คืน บางที ก็โมโห บุ๊งผิดเอง บุ๊งเพิ่งรู้ว่า บุ๊งได้เสียคนที่รักบุ๊งที่สุด อย่างไม่มี ทางกลับมา บุ๊งรักพิม ไม่เคยลืม พิม' (จากหนังสืองานฌาปน กิจศพ นางสาวพิรศรัย สุวรรณภักดี 28 มิถุนายน 2548) ====
========= ขอบคุณแทนพิม ที่พิมได้เพื่อนดีๆ หลายคน เราเองเมื่ออ่านรีพลายของเพื่อนๆ พิมที่นี่ ทุกคน น่ารัก และสดใส พิมคงมีความสุขมาก ทุกคนรีบๆ ทำอะไรๆ ไว้นะคะ ก่อนที่อะไรจะสายเกินไป เหมือนที่เกิดขึ้นกับ พิม
"เวลากูรักใคร...กูรักด้วยหัวใจ
กูไม่เคยต้องคิด ว่าจะต้องทำอะไร ยังงัย
กูมีหัวใจไว้รัก ถ้ามึงรักใคร แต่มึงดันใช้สมอง
เหมือนเล่นเกมส์นินเทนโด มึงไม่ได้รักหรอก นั่นมันเกมส์ชัดๆ"
(วาทะพิม~เวลาเย็นย่ำโพล้เพล้ ใต้ตึกคณะสังคมศาสตร์ โต๊ะกบฏท่องเที่ยว ธันวาคม 2546)
เรื่องนี้ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อปี 2548
และวันนี้ผมได้รับ มันอีกครั้ง ในฉบับ Fwd Mail
ผมอ่านแล้ว อยากร้องไห้
... มันเศร้านะ
ไม่ใช่ไม่รักแต่ไม่มีเวลา...
แล้ววันนี้ดูแลคนที่คุณรัก รึยัง...
จากความไม่เข้าใจกันด้วเรื่องเล็กน้อย อาจยิ่งใหญ่ เกินกว่า ใครจะนึกถึง
เรื่องของหัวใจที่แสนละเอียดอ่อน
ไปคุ้ยๆ เขี่ยๆมาได้เจอ Entry นี้ของคุณ paepae ครับ
ความคิดเห็น